Moeders

Ik werkte nog niet zo lang bij The Mall toen we een droomsessie deden. Op mijn blaadje verschenen vrij snel de woorden ‘jonge moeders’. Ik had totaal geen ervaring met deze doelgroep, maar ik had al langer het verlangen om met deze meiden op te trekken. In de tijd die volgde, leek er soms een kansje voorbij te komen om deze droom werkelijkheid te laten worden. Maar de kansjes liepen nergens op uit. De droom raakte op de achtergrond. Tot ik 2,5 jaar geleden bij een intakegesprek van een jongere op het DaVinci College was. En opeens was daar de vraag: “Ik ben zwanger en nog geen 18 jaar, kun je me helpen met wat regelzaken.” M’n droom was weer springlevend. En dat wat begon met wat regelzaken groeide uit tot een jaar lang heel intensief contact. Veel ups en downs, crisissen, politie, kinderbescherming en bizarre tijdstippen van contact. Maar ook de hele bijzondere momenten. Zoals de dag na de geboorte van de baby aan het kraambed zitten als eerste niet-familielid. En een baby die je herkent, omdat je zo vaak bij haar moeder komt.

Het is zomer 2017. Ik geniet van het werk en mag heel regelmatig jonge moeders begeleiden. De een heel intensief, de ander heeft genoeg aan een of twee gesprekken, wat uitzoekwerk en af en toe een appje. Ik word overvallen door het nieuws dat mijn moeder leverkanker heeft. Ik ben 25. Dit wil ik niet. Ik wil dat ze er nog voor me is als ik haar bel. Dat ik langs kan gaan, niks hoef en gewoon kan zijn. En ik hoop dat ze ooit mijn kinderen ziet opgroeien.
God zegent de risicovolle operatie die ze ingaat. Ze overleeft het en de kanker kan weggehaald worden. Ze heeft een lang herstelproces voor de boeg, maar ik heb nog een moeder. En kort daarna mag ik haar vertellen dat ze oma gaat worden.

Nu ik dit schrijf, ben ik zelf moeder geworden van een hele mooie dochter. Ik geniet van de tijd samen met haar, voordat ik weer aan de slag ga bij The Mall. Ik loop op een donderdagochtend op straat en kom de jonge moeder tegen. Inmiddels is haar kindje twee jaar. Er is enorm veel gebeurd, ook in die paar maanden dat ik haar weinig gesproken heb. Ze heeft afstand genomen van haar moeder. Of eigenlijk haar moeder van haar. Door te verhuizen en haar dochter hier te laten. Ze had haar moeder nog zo nodig. Nu niet meer. Nu is ze boos. En lost ze het zelf wel op.

Moeders kunnen zo’n enorme impact hebben in het leven van hun dochter (of zoon). En ja, moeders hebben hun eigen struggles om mee te dealen. Maar welke dingen er ook op je pad komen, weet dat je voor je dochter onvervangbaar bent. En gelukkig geldt dat niet alleen voor moeders. Ik geloof dat God bij iedereen dromen in het hart plant. Als je die volgt – en soms is daar geduld voor nodig – dan kun je enorme impact in het leven van mensen hebben. Ook al zie je hier soms zelf het resultaat niet van.